چه افتخار آمیز است بازگشت ِ باصل و چه شیرین است امید ِ بازگشت به ایرانیت و زدودن ِ خود از آنچه که بزور تحمیل شد و ماند و کشت و خراب کرد و سوزاند و کمترین رحمی نیزنکرد و چه غم انگیز و حقارت آمیز است برای ملتی چنین بزرگ چنان طوق ِ اسارتی را برای قرنها بر دوش کشیدن� و برای سده ها برای ِ دشمنانش اشک ریختن� و منتظر روزهای عزاداری نشستن و بر سر و بر سینه کوفتن و چهرۀ معصوم کودکانش ر ابه ضرب قمه به� خون آعشتن و بآن مفتخربودن.�

چه دلگشا ست شاد بودن، جشن گرفتن، خندیدن و دیگران را نیز در شادیها شریک کردن.� شب ِ یلدا بر خلاف نامش در حقیف جشن پایان تاریکیهاست وجشن آغاز نوراست و روشنائی و تابیدن آفتاب جهانتاب.� شب یلدا پایان جان اهریمن است و آغازِ� " خرم روز " و از آن ِ اهور مزدا.

بیائید در این شب آتش بیفروزیم و بانچه ایمان داریم، در آرزوی رهائی از شر این اهریمنان،� دست دعا بسوی آسمان بر داریم و از این پس روزهای شادی را نهادینه کنیم و پای کوبان ریشۀ اسارت و بندگی را بخشکانیم و به رسوم زیبای خودمان بیاویزیم که:

هرکسی کو دور ماند از اصل ِ خویش

بازجوید روزگار ِ وصل ِ خویش

آتش است این بانگ ِ نای و نیست� باد

هر که این آتش ندارد،� نیست باد

واگر میخواهیم� " یاد واره ای "� داشته باشیم برای هموطنانی باشد که جان و دل در راه ایران گذاشتند وبعضا بخون خویش غلطیدند و رفتند.� روزهای خوش مبارک و باتشکر از دوستان ِ پاسارگاد وبا دست مریزاد به شکوه میرزادگی ِ نازنین.

شیرین طبیب زاده